آئین مستان

لاله می ریزه از حرارت صداش

 از نفس پر شررش

تو قفس غربت و تنهایی و غم

ریخته همه بال و پرش

شـبیه شـمع آروم آروم که آب می‌شه

همه دنیا پیش چشماش سراب می‌شه

غریب و خسته ، دلش شکسته

روی لباش یه لاله ی سرخی نشسته

واویلتا   واویلتا

سرش رو خاک حجره میزاره با حالی مظطر

دیده هاش خیس به یاد چادر خاکی مادر

رو خاک حجره نشسته

روضه عطش می خونه

آخه تشنگی به والله

جگرش رو میسوزنه

زیر لب همش میخونه

قربون لبات حسین جان

خیلی تنگ شده دل من

برای کربلات حسین جان

افتاده بین حجره و آبش نمی دهند

میگوید آب آب و جوابش نمی دهند

این قوم جاهلی که به دست امام خویش

آب از برای کسب ثوابش نمی دهند

حاجت به آبِ روی زمین ریختن نبود

یک رو به قبله را که عذابش نمی دهند

از بس که کف زدند و شده هلهله به پا

ماندم درون خانه عروسی است یا عزا

در کودکی ای آنکه زدی مشت بر زمین

حالا به جاش آمده زهرا بیا ببین

تو از شنیده های غمش قد خمیده ای

اکنون ببین هر آنچه که قبلا شنیده ای

در پشت درب بسته ی حجره نشسته است

یك مادری كه خسته و پهلو شكسته است

مادر تلاش كرد ولی درب بسته را

دست شكسته اش نتوانست وا كند

این پشت در نشسته یا افتاده از نفس

دستش بلند شد پسرش را دعا كند

میگفت ای خدا نكند مثل كربلا

این بار هم كسی سری از تن جدا كند

آمین فوج فوج كبوتر بلند شد

تا سایه ای برای تنت دست و پا كند

لب تشنه ، دست و پا زده ای مانده بی پناه

این حجره جلوه ایست ز گودال قتلگاه

آن شب درون حجره مردی ناله می کرد

با ناله اش خون گریه باغ لاله می کرد

آن شب گلی پژمرده در دست خزان بود

از نیش خاری خسته قلب باغبان بود

پروانه را بال و پری از کینه می سوخت

آن شب دلی از تشنگی در سینه می سوخت

آن شب جواد ابن الرضا در تاب و تب بود

چون جد مظلومش حسین خشکیده لب بود

از تشنگی مرغ دلش فریاد می زد

آتش به دام و دانه ی صیاد می زد

جاری ز جام دیده اش خوناب می شد

مانند شمعی پیکر او آب می شد

با اشک چشمش باغ دین را زنده می کرد

بر گریه ی او همسر او خنده می کرد

در نوبهاران نخل عمرش گشت بی برگ

در نوجوانی همچو مادر شد جوان مرگ

در حال اغما نقش لب رازی مگو داشت

گویی به زهرا مادر خود گفت و گو داشت

می گفت آخر رشته ی عمرم گسستند

آنان که پهلوی تو را از در شکستند

ای آتش زهر جفا

درقلب من کردی اثر

از سوز جان سوز عطش

در سینه می سوزد جگر

خلصنی یارب خسته ام

از خنده های همسرم

کس ناله هایم نشنود

مشتاق روی مادرم

در بسترم تابیده شد

تصویر عشق فاطمه

خیز ای عمو عباس من

آبی بیار از علقمه

خوش آمدی ای مادر

رنجور من ای قد کمان

مادر ببین مانند تو

من هم غریبم هم جوان

گویی که این آب روان

مهریه زهرا نبود

گویا که این خشکیده لب

زریه زهرا نبود

پسر امام رضا ناله ز رفتن میخونه

داره جون میده ولی خدایی خیلی جوونه

اومده وقت وصالش با باباش امام رضا

مثل باباش میزنه  ز زهر کینه دست و پا

همسرش قاتلشه، مونس اون درد و غمه

نفسهای آخر رو میکشه میگه فاطمه

مادرم چشم انتظار من شده

در جنان او سوگوار من شده

گوش جان را آمده یک زمزمه

می رسد بر حجره بوی فاطمه

یوسف زهرا جواد بن رضا

هر چی ناله میزنه، به من یه جرعه آب بدین

میسوزه سینه من، به ناله هام جواب بدین

پیش پیکر نهیفش، دشمنا صف میزنن

جای اینکه آب بدن، میخندن و کف میزنن

من بمیرم این آقا پاره قلب مرتضی است

مگه جرمش چی بوده که کشته زهر جفاست

ای خدا ابن رضا از پا فتاد،‌ حاصل عمر رضا هستم جواد

با لب تشنه به یاد دلبرم، یاد کام خشک شاه بی سرم

یوسف زهرا جواد بن رضا

پا شدم با کام عطشان، در تب و در شور شین

خاطرم آمد لبان، خشک و عطشان حسین

من بمیرم بهر طفلش، شیر خوار اصغرش

تشنه بود و تر شد از تیر سه شعبه حنجرش

رفته بود عباس عمویم آب آرد خیمه ها

مشک او شد پاره پاره فرق او از کین دو تا

می رود این دل به پیش دلبرش

تا ببوسد آن نگار بی سرش

لحظه آخر شدم در شور وشین

وقت جان دادن بگویم یا حسین

یوسف زهرا جواد بن رضا

تو خیالم همیشه کرب وبلا رو می بینم

میرم و یه گوشه ای تو صحن یارم می شینم

آرزومه که بشم با گریه و با سوز و اشک

یا کبوتر حرم یا ماهی میدون مشک

آرزومه که چشم ببینه ایوون طلا رو

به همه بگم که عاقبت دیدم کربلا رو

دیگه حسرت کشیدن برام بسه

کربلا تو ندیدن برام بسه

یا بکش منو یا اینکه یه بار هم

آقا این نوکرتو ببر حرم

یا قتیل العبرات حسین حسین

جز پر در این قفس نمانده

دیگر مرا نفس نمانده

زخمی ترین کبوتر این روزگارم

بی هم نفس در این قفس جان می سپارم

با این دل شکسته

مجروح و زار و خسته

چشمان من براهه

پیک اجل نشسته

بابا رضا کجایی

ای داد از این جدایی

در گوشه ی سرد سیه چاه

گشته یکی سوز و مه و سال

خورشیدمو رفته ز یاد من سپیده

یک لحظه چشمم روی آزادی ندیده

در بین ربنایم، گویم که خدایم

دلتنگ یک نگاه، معصومه و رضایم

معصومه جان کجایی، ای داد از این جدایی

بابا رضا کجایی

 ای داد از این جدایی